Vanmorgen bij het opstaan: rugpijn, waarschijnlijk van de koude wind op mijn bezwete rug. Op handen en voeten kruip ik de tent uit, krom ga ik me wassen, maar daarna gaat het iets beter. Een van de weinige dingen die ik kan doen met rugpijn is, gelukkig, fietsen.
Als we weg willen rijden is de ranger nergens te zien zodat we gratis gestaan hebben. Onze tocht vandaag gaat iets meer landinwaarts en voert door zeer verschillende landschappen. Eerst heuvel op, heuvel af, door onmetelijk grote weilanden waarin de sporen van lichte aardbevingen duidelijk zichtbaar zijn.
Als we weg willen rijden is de ranger nergens te zien zodat we gratis gestaan hebben. Onze tocht vandaag gaat iets meer landinwaarts en voert door zeer verschillende landschappen. Eerst heuvel op, heuvel af, door onmetelijk grote weilanden waarin de sporen van lichte aardbevingen duidelijk zichtbaar zijn.
 |
| Bodega Bay |
Om 2 uur zijn we bij het Samuel P. Taylor State Park, maar Bram vindt het nog te vroeg om te stoppen. Zonder duidelijk onze kaarten te raadplegen rijden we door. In Lagunitas nemen we nog een uitgebreide lunch zodat we 's avonds alleen brood hoeven te eten. Verder gaat het door Fairfax, San Anselmo en Ross. Grote, drukke plaatsen die in elkaar overgaan, met gezellige winkels. We komen in de buurt van Mill Valley en vragen de weg naar het Marin Headlands State Park. Men stuurt ons de heuvel op maar na een tijdje weten we het niet meer en vragen de weg aan een bewoner. Hij neemt ons mee naar binnen, een chique villa, waar hij een meer gedetailleerde kaart heeft. Hij belt met Inlichtingen, de politie en een camp ranger. Er is inderdaad een camping maar wel heuvel op. De man, Leon Roth, wijst ons duidelijk de weg en na een een glas water gaan we weer op weg.
Het is intussen kwart voor zeven geworden. Boven op de heuvel staat een bord: Mount Tamalpais State Park - 9 mijl. We trekken een trui aan want we verwachten te kunnen afdalen. Niet dus, even later gaat de weg weer omhoog. Na elke bocht blijkt de weg weer te klimmen en de moed zinkt me in de schoenen. Want behalve de bagage torsen we ook ieder een rugzakje met etenswaar. Het uitzicht moet schitterend geweest zijn maar ik kan er niet van genieten.
Zo tegen 8 uur, na 5 kwartier klimmen, begint het donker te worden en maakt zich een lichte paniek van ons meester. Zonder licht op een bochtige weg zijn we slecht zichtbaar voor langs scheurende auto's. Het huilen staat me nader dan het lachen, maar ineens hoor ik Bram roepen: "We zijn er!"
 |
| Mount Tamalpais |
Zo tegen 8 uur, na 5 kwartier klimmen, begint het donker te worden en maakt zich een lichte paniek van ons meester. Zonder licht op een bochtige weg zijn we slecht zichtbaar voor langs scheurende auto's. Het huilen staat me nader dan het lachen, maar ineens hoor ik Bram roepen: "We zijn er!"
Na een half uurtje staat de tent en beginnen we aan boterhammen met gebakken eieren. Dan duikt er een man naast ons op, legt zijn spullen op onze tafel, leest de tekst op onze plastic afvalzak en zegt: "Jullie moeten Nederlanders zijn". Hij vertelt dat hij aan de universiteit van Berkeley Nederlands gestudeerd heeft en vier jaar in Nederland gewoond en gestudeerd heeft. Een vreemde knaap, die zonder geld zit en ons maar doorzaagt over $ 4000 die de autoriteiten hem nog schuldig zijn en die maar niet loskomen. Hij warmt een blikje soep op en neemt wat brood en koffie van ons aan.
Ik ben knap moe en duik om 10 uur in de slaapzak. Bram volgt een kwartiertje later en onze buurman kruipt ook in zijn slaapzak, zonder tent, onder de blote hemel.
Joke
0 comments:
Post a Comment