Aan de balie vraagt Joke of ze ons met het busje de stad uit kunnen brengen. Niet dus. Mijn poncho ben ik vergeten, dus op naar een fietsenwinkel. Maar daar hebben ze geen regenkleding. Een passerende fietser wijst ons de weg en even later rijden we de stad uit. Onderweg wordt het gelukkig droog en kan de korte broek aan. In McMinnville vragen we bij het politiebureau naar een camping: nog 14 mijl. We doen eerst onze boodschappen bij Safeway. Daar vraagt een winkelbediende waar we vandaan komen. Hij reageert enthousiast en na een telefoontje met zijn ouders nodigt hij ons uit bij hen te komen eten. Graag natuurlijk! We worden hartelijk verwelkomd. Zijn vader is voor driekwart Nederlander en weet nog een paar Nederlandse woorden zoals hutspot en karnemelksepap met grutjes etc. Hij is leraar muziek, zij secretaresse/assistent bij een rechter en hun zoon studeert Frans.
Ze heten Marion & Marilyn van Dyk en hun zoon Paul. We maken ieder onze eigen maaltijd: hij bakt een taart voor bij de koffie, zij maakt twee salades en Joke de macaroni (zoals ze die niet kennen). Vóór het eten zegt de gastvrouw: "Shall we?" en pakt onze handen beet waarna een gebed wordt opgezegd. De maaltijd is erg gezellig en de rest van de avond ook. Ze vertellen o.a. over de Goudse pijp van opa en een onderscheiding van opa uit de Atjeh oorlog. Er wordt een slaapbank voor ons uitgeschoven waarop ik heerlijk slaap. Joke slaapt voor de zekerheid op de grond i.v.m. haar rug.
Bram
0 comments:
Post a Comment