Big Sur

We besluiten de 17 miles alternatieve route te nemen alvorens naar Big Sur te fietsen. Dat zal bij elkaar 46 mijl zijn. Maar eerst gaan we de stad in naar Fisherman's Wharf, waar een gezellige drukte heerst. Allemaal winkeltjes en eettentjes en je kunt er vis kopen om de zeehonden te voeren. Die liggen echter lui te dobberen in de haven en alleen de meeuwen en Jan van Genten (?) pikken de vis op. 
Weer op weg hebben we een frisse wind tegen en zien toch maar van die extra 17 mijl af.
In Carmel Highlands drinken we koffie en willen een pie bestellen. Hoewel die wel op het menu staat, heeft men geen pie en geen whaffle, want het ijzer is al 5 maanden stuk. Wel een soort warm Deens koffiebroodje, dat uitstekend smaakt. En als Bram even later om een koffielepel vraagt, is het antwoord: nee, we hebben geen schone lepels meer! Vreemd!
De tocht naar Big Sur gaat door een prachtige, bergachtige streek. Het is één lange klim, maar we hebben de wind inmiddels schuin achter en gelukkig geen mist vandaag. In Big Sur aangekomen eerst een  cappuccino. De boodschappen doen we bij de kruidenier, die schandalig hoge prijzen berekent. Een brood bijvoorbeeld voor $ 1.69, twee tomaten $ 1.00, twee worstjes $ 2.47, een ui $ 0.50 en een bekertje yoghurt $ 0.85! Ook wil men onze Traveller's Cheque pas accepteren nadat Bram 2 identiteitsbewijzen heeft getoond: zijn paspoort en zijn internationale rijbewijs.
Bij de camping, Pfeiffer Big Sur State Park, staat een rij mensen om zich in te schrijven, maar voor een biker is er gelukkig altijd plaats. We staan hier met nog 7 andere fietsers. En vanavond kunnen we weer douchen!
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Naar Montherey

Nog steeds mistig. Jammer, we hadden op mooi weer gerekend.
We willen de moeder van Pamela opzoeken in Salinas, dus nog even bellen voor de zekerheid. Maar we horen dat ze niet thuis is, maar in New York zit. Jammer! Onderweg vallen ons de vele Mexicaanse gastarbeiders op, die zich hier zwijgend als 20e-eeuwse slaven uit de naad werken.
Voor de koffie stoppen we in Marina, een grote plaats volgens de borden. Maar het is een gehucht, meer een legerplaats, waar geen koffie te krijgen is. Verder dus. Het is nog steeds koud en mistig en we hebben tegenwind. Het enige positieve is een mooi fietspad.
Uiteindelijk drinken we koffie bij een Duitse, die een cafeetje/bakkerijtje/winkeltje heeft met allerlei Duitse spullen.
We besluiten niet verder meer te fietsen en te overnachten in Carmel. Echter, in Montherey begint Joke's achterwiel raar te doen. Een hoop geknars en het wiel zit muurvast. Ik vermoed gebroken kogels en beschadigde cups. Bij een garage demonteer ik het freewheel en haal de as eruit. Drie kogels zijn beschadigd, waarvan één in kleine stukjes. Bij een fietsenzaak krijg ik kogels en een beetje vet. Gratis, prima lui trouwens.
Kamperen doen we op camping Veterans' Park. Ik kijk de fietsen nog even na, smeer de kettingen en we duiken (zonder douchen) de slaapzakken in.
Bram

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Koud en mistig

We vertrekken optimistisch met stralend weer over een rustige weg. Maar na 5 minuten houdt de bestrating op. Wat nu: helemaal terug via Pescadero naar de kustweg, wat 10 mijl extra betekent, of het risico van lekke banden nemen. We kiezen voor het laatste en fietsen zeker 5 mijl half staand/zittend, maar geen lekke band!
Bij de kust aangekomen is de zon inmiddels verdwenen en komt de mist uit zee opzetten, een stuk frisser dus. We hebben de wind schuin achter en dat fietst wel lekker. Na ± 19 mijl komen we in Davenport, waar we koffie met appelpunt en een sandwich nemen. Dan door de drukte van Santa Cruz, steeds het Bike Centennial boekje volgend. Het is elke keer weer een crime om door zo'n drukke stad te rijden en we worden er allebei wat kribbig van. De zon laat zich ‘s middags even zien maar dan wordt het weer mistig en kouder. Dus weer een trui aan en op zoek naar de camping: Sunset State Beach.
's Avonds komt er steeds meer mist opzetten. Om ons wat te warmen stoken we een hele boom op. We maken een praatje met een andere fietser, een Canadees uit Quebec, die moeilijk verstaanbaar Frans en gebrekkig Engels spreekt. Vreemde knaap!
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

We verlaten San Francisco

Na het ontbijt halen we de fietsen uit de berging, ik zet ze weer in elkaar en we pakken er de tassen weer op. Michael heeft een probleempje met zijn fiets: het balhoofdstel zit los, maar daar heb ik geen gereedschap voor bij me, jammer! Na hem nogmaals bedankt te hebben gaan we op pad.  Na een paar honderd meter worden we door Michael met de auto ingehaald: hij vond nog een kabelslot van me. Een allerlaatste groet en we vervolgen onze tocht door San Francisco. Wat is het druk, bijna angstig! Het is Memorial Day en dan is iedereen vrij. 
Koffie drinken we even voor El Granada in de kantine van een sportvliegveld. Bij San Gregorio raadt een stel fietsers ons aan een tussenweg naar Pescadero te nemen. Een mooie weg met stevige klimmen en blijkbaar een fietsroute, want we komen veel fietsers tegen, allemaal even enthousiast groetend. 
In Pescadero drinken we thee en doen boodschappen. Dan op weg naar de camping, Butano State Park.
Na de maaltijd (worstjes geroosterd op de vuurplaats) blijven we ons nog even warmen aan het houtvuur.
Bram

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Golden Gate Park

Heerlijk geslapen, laat opgestaan, lekker gedoucht en weer helemaal de oude. 
Eerst doen we de was in de laundry. Dan nemen we tram en metro naar het Golden Gate Park. We bekijken een softballwedstrijd, een honkbalwedstrijd en een wedstrijd van voornamelijk oudere mannen in witte broeken en shirts, die een soort jeu de boules spelen, maar dan met veel grotere ballen. Er wordt ook veel gefietst en gerolschaatst. Die kun je daar ook huren. Zelfs een paard kun je er huren. Er zijn musea en meren en ook een Japanse theetuin. Aan de rand van het park staat een 'Dutch Windmill', alleen niet in gebruik.
We hebben er de hele middag doorgebracht, net als Amerikaanse families dat op zondag plegen te doen. Het is een warme dag, de frisse bries van zee ontbreekt en we hebben gelukkig onze shorts aan.
Daarna nemen we de bus naar Lombard Street, een straat zo steil, dat hij niet recht maar in vele bochten is aangelegd. Alle toeristen willen dit straatje kennelijk met de auto een keer door. Het lijkt wel of de auto's een rituele dans door Lombard Street uitvoeren. 
Dan nemen we weer de bus/tram/metro naar Michael's appartement. We frissen ons op en gaan dan (heerlijk) eten in een Mexicaans restaurantje om de hoek. Weer terug in de flat zien we dat Michael ook thuis is met een vriend uit Colorado, die ook een paar dagen zal blijven. Volle bak dus!
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Alleen op stap

Ik hoopte dat Joke weer de 'oude' zou zijn, maar dat is niet het geval. 
Nadat ik thee gezet heb komt ook Michael uit bed. Hij gaat vanmorgen eerst een stukje fietsen en daarna naar de diploma uitreiking van een vriendin. En ik ga vandaag alleen op stap, gewapend met plattegrond, geld en ons huisadres. Eerst even wat fietsenwinkels bekijken. Aan de rand van het Golden Gate Park zijn vier fietsenwinkels op een rij. In een ervan vermoed ik dat de eigenaars Hollanders zijn en spreek de vrouw achter de toonbank in het Nederlands aan. Ze vertelt, dat ze 26 jaar geleden uit Nederland gekomen zijn. Eerst hebben ze in Canada gewoond en later deze zaak overgenomen. Het bevalt ze prima. Ze komen nog regelmatig in Nederland, maar hebben geen behoefte terug te gaan. Voor een technicus is hier altijd werk, zegt ze. Er is in San Francisco een gemeenschap van 60.000 Nederlanders. 
Verder breng ik de dag door in Chinatown en het Golden Gate Park en rijd rond met bus en tram. Weer thuis blijkt Joke nog steeds in bed te liggen. Bij de Mexicaan om de hoek koop ik een take away meal en voor Joke grapefruit en toast. Later op de avond wordt ze wat beter en kijken we naar een Franse film. Hopelijk is ze morgen weer hersteld. Dan maken we er een kalm dagje van.
Bram

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

San Francisco

Na een warme, onrustige nacht op het matras op de grond staan we om acht uur op. Na een kop thee gaat Michael op pad om voor ons reservesleutels bij te laten maken en komt terug met sleutels èn croissants! 
Hij wijst ons de halte van de Muni (tram/metro) en Bram en ik gaan downtown.  Daar komen we eerst in Chinatown, waar uiteraard alles Chinees is: mensen, etenswaar, opschriften en ook de spelletjes die de mannen op straat spelen. Chinatown gaat over in de Italiaanse wijk. Het is eigenlijk veel te warm om de stad te bekijken, want de straten zijn behoorlijk steil, waarvan Lombard Street de kroon spant. De straten zijn zo steil, dat het ons verbaast dat er nog auto's geparkeerd kunnen staan. Volgens Bram is het bij wet verplicht de voorwielen van de auto's zo gedraaid te parkeren, dat de auto vanzelf tegen de stoep glijdt, mochten de remmen het begeven.

   
Uiteindelijk komen we bij Fisherman's Wharf. Je kunt een rondvaart door de baai of naar Alcatraz maken. Of een rondrit in een soort riksja. Een rondvaart ($ 8.00) vinden we te duur en ook een overtocht naar Alcatraz gaat niet door, want die is tot en met zondag volgeboekt! Aan het eind van Fisherman's Wharf is het Maritime Museum en met mooie oude schepen. We kopen stokbrood, kaas en salami en in een Italiaans koffietentje neemt Bram een espresso en ik een heerlijk ijsje. Op een groot grasveld liggen we een uurtje te doezelen. Intussen hebben we allebei een opgeblazen gevoel en ik voel me een beetje misselijk. We gaan weer verder en komen door Broadway, de uitgaanswijk van San Francisco, met allerlei tenten waar topless en bottomless geserveerd wordt. Ook zien we de tent van Carol Doda, die als eerste ter wereld in San Francisco topless optrad. 
Ik voel mij intussen steeds beroerder worden, dus keren we naar het appartement terug. Eerst ga ik op de bank liggen, maar duik even later het bed in. Ik ben koortsig en heb geen trek in eten. Bram eet een bord pap en kijkt de rest van de avond tv. Om half twaalf gaat ook hij naar bed en even na drie uur horen we onze gastheer thuiskomen (hij is barkeeper).
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Naar San Francisco

Tijdens het ontbijt krijgen we bezoek van een wasbeertje. Hij is niet bang en laat zich rustig fotograferen. En gisteren moesten we uitwijken voor een ree die midden op de weg stond.
We raken in gesprek met een Duits stel uit Lübeck, aardige mensen. Ze hebben in Chicago een Dodge Colt (Mitsubishi) gekocht, maar na twee maanden is de automatische transmissie defect geraakt en moet vervangen worden, $ 700. Hun vakantie is daardoor drastisch ingeperkt. Ze hebben ook veel gefietst en zijn enthousiast over onze tocht. 
Eenmaal op weg is het heuvel af. Tijdens een afdaling valt de pannenset van Joke's fiets, maar ze kan ze nog net bij elkaar rapen. In Sausolito drinken we voor de eerste keer koffie. We fietsen langs de haven waarin woonboten liggen. Even later breekt een toeclip van mijn fiets. Gelukkig kan ik in een fietsenwinkel voor $ 0.50 een gebruikte toeclip kopen. Je kunt trouwens in iedere fietsenzaak gebruikte spullen kopen.
En dan zien we de Golden Gate Bridge in al zijn grootsheid. Wat een ervaring! Een supertanker schuift onder ons door. Zo groot als een flatgebouw en toch zo nietig als een binnenvaartschip, lijkt het. Aan de overkant kun je een doorgezaagde staalkabel zien. De hoofdkabel bestaat uit 2700 draden die verpakt zijn in een stalen koker met een diameter van 90 cm. 

 
Een passerende fietser spreekt ons aan en vraagt of we al een slaapplaats hebben. Als we vertellen dat we naar de camping van het Veterans' Hospital willen (hebben we van andere fietsers gehoord) heeft hij zo zijn twijfels. We krijgen zijn telefoonnummer voor als we in de problemen komen. 
We rijden San Francisco binnen en gaan op zoek naar het Veterans' Hospital. Met veel moeite gevonden, maar een camping is er niet. We zoeken een restaurant voor de lunch en bellen de fietser. Niet thuis, dus wachten we een uurtje. Dan reageert hij (
Michael Andrewjeski) enthousiast en weer een uur later komt hij ons ophalen. De voorwielen gaan van de fietsen en zo kan alles in de kofferbak. We rijden naar het appartement van een vriendin van een vriendin waar hij tijdelijk verblijft. Zij is op vakantie naar Europa. 
Na een douche en koffie gaan we gedrieën uit eten in een gezellig restaurantje, waar we heerlijk eten (vis en kalfsvlees) en waar we van onze gastheer niet mogen betalen. Na een wandeling door een zeer Frans aandoend stadsdeel keren we huiswaarts. De avond besluit ik met een sjekkie, overdenkend hoe het leven van allerlei 'toevalligheden' aan elkaar hangt. 
Bram

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mount Tamalpais State Park

Vanmorgen bij het opstaan: rugpijn, waarschijnlijk van de koude wind op mijn bezwete rug. Op handen en voeten kruip ik de tent uit, krom ga ik me wassen, maar daarna gaat het iets beter. Een van de weinige dingen die ik kan doen met rugpijn is, gelukkig, fietsen. 
Als we weg willen rijden is de ranger nergens te zien zodat we gratis gestaan hebben. Onze tocht vandaag gaat iets meer landinwaarts en voert door zeer verschillende landschappen. Eerst heuvel op, heuvel af, door onmetelijk grote weilanden waarin de sporen van lichte aardbevingen duidelijk zichtbaar zijn.
Bodega Bay
Dan moeten we door een vallei waar we de koude wind pal tegen hebben. We hebben grote bewondering voor fietsers die noordwaarts gaan en dus bijna dagelijks tegenwind hebben. 
Daarna rijden we een tijdje langs een inham met allemaal vissershaventjes waar uitgebreide oesterkwekerijen zijn aangelegd. Hierna komen we in meer bergachtig gebied.
Om 2 uur zijn we bij het Samuel P. Taylor State Park, maar Bram vindt het nog te vroeg om te stoppen. Zonder duidelijk onze kaarten te raadplegen rijden we door. In Lagunitas nemen we nog een uitgebreide lunch zodat we 's avonds alleen brood hoeven te eten. Verder gaat het door Fairfax, San Anselmo en Ross. Grote, drukke plaatsen die in elkaar overgaan, met gezellige winkels. We komen in de buurt van Mill Valley en vragen de weg naar het Marin Headlands State Park. Men stuurt ons de heuvel op maar na een tijdje weten we het niet meer en vragen de weg aan een bewoner. Hij neemt ons mee naar binnen, een chique villa, waar hij een meer gedetailleerde kaart heeft. Hij belt met Inlichtingen, de politie en een camp ranger. Er is inderdaad een camping maar wel heuvel op. De man, Leon Roth, wijst ons duidelijk de weg en na een een glas water gaan we weer op weg.
Mount Tamalpais
 Het is intussen kwart voor zeven geworden. Boven op de heuvel staat een bord: Mount Tamalpais State Park - 9 mijl. We trekken een trui aan want we verwachten te kunnen afdalen. Niet dus, even later gaat de weg weer omhoog. Na elke bocht blijkt de weg weer te klimmen en de moed zinkt me in de schoenen. Want behalve de bagage torsen we ook ieder een rugzakje met etenswaar. Het uitzicht moet schitterend geweest zijn maar ik kan er niet van genieten. 

Zo tegen 8 uur, na 5 kwartier klimmen, begint het donker te worden en maakt zich een lichte paniek van ons meester. Zonder licht op een bochtige weg zijn we slecht zichtbaar voor langs scheurende auto's. Het huilen staat me nader dan het lachen, maar ineens hoor ik Bram roepen: "We zijn er!"
Na een half uurtje staat de tent en beginnen we aan boterhammen met gebakken eieren. Dan duikt er een man naast ons op, legt zijn spullen op onze tafel, leest de tekst op onze plastic afvalzak en zegt: "Jullie moeten Nederlanders zijn". Hij vertelt dat hij aan de universiteit van Berkeley Nederlands gestudeerd heeft en vier jaar in Nederland gewoond en gestudeerd heeft. Een vreemde knaap, die zonder geld zit en ons maar doorzaagt over $ 4000 die de autoriteiten hem nog schuldig zijn en die maar niet loskomen. Hij warmt een blikje soep op en neemt wat brood en koffie van ons aan.
Ik ben knap moe en duik om 10 uur in de slaapzak. Bram volgt een kwartiertje later en onze buurman kruipt ook in zijn slaapzak, zonder tent, onder de blote hemel.
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Sonema Dunes State Beach Camp Ground

Om 9 uur vertrekken we, erg vroeg voor ons doen. Even voor Fort Moss drinken we koffie in een sjieke tent. Veel hout, een enorme bar van gemetselde keien en meerdere open haardvuren. Een zacht klassiek gitaarmuziekje completeert het geheel. De barman begint met: Ah, Hilversum! Daar luisterde ik altijd naar toen ik in Denemarken was. Ik denk dat hij wil aangeven dat hij in Denemarken geweest is. Deze zaak is zo duur dat we alleen maar koffie nemen en buiten, lekker in het gras, de boterhammen opeten.
Onderweg word ik aangesproken door een Hollands stel dat hier met een huurauto op vakantie is. "Dat hele stuk op de fiets? Zijn jullie nog niet moe?"
Weer even verder aan de monding van de Russion River liggen de zeehonden lekker te zonnen.
In Jenner drinken we een 2e koffie in een (ook al) dure tent aan de rivier. We rijden door tot Bodega Bay, naar de Sonema Dunes State Beach Camp Ground en krijgen een plek op een hobbelig veldje. We hebben buren die hier de hele zomer staan. Ze komen een beetje louche op ons over. Gelukkig komen er nog meer fietsers die een eigen visie op het fietskamperen hebben: met een bord achterop 'Looking for jobs' verdienen ze onderweg de kost door bijv. in de tuin te werken of het huis schoon te maken.
We hebben gelukkig een rustige nacht.
Bram 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Guala Regional State Park

We vertrekken om kwart voor tien uit Mendocino en om half elf zijn we in Albion. Dat is nog iets te vroeg voor een koffiestop dus fietsen we door naar Elk, 10 mijl verder. Elk is een uitgestorven gat waar bijna alles gesloten is. 
In een winkeltje kunnen we een paar koeken en bananen kopen. Uiteindelijk zitten we pas om 1 uur en weer 20 mijl verder aan de koffie en de sandwiches.We moeten voortdurend klimmen en dalen, het lijkt wel een interval-training. 
De weg en de omgeving met o.a. pijnbomen doen denken aan Zuid-Frankrijk, vooral ook als we later langs prachtige houten villa's fietsen. In Gualala doen we de boodschappen en gaan naar het Gualala Regional State Park. Daar zijn helaas geen douches, maar we hebben een fijn plekje aan de rivier en het kost maar $ 2.00. Onder het koken komt de camp ranger het geld ophalen en een praatje maken. Hij is van Denmark, nou ja, hij is geboren en getogen in de States, maar zijn ouders komen uit Denemarken, dat geeft een bepaalde status hier! 
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mendocino

hoogste punt van de tocht
Vroeg op, 6.30 uur. Joke wil een beetje vroeg beginnen aan de beklimming van de twee steilste gedeelten van de tocht en zo van de koelte van de ochtend profiteren. De beklimming van de eerste top, 2000 voet, 700 meter, valt mee en het is inderdaad heerlijk zo vroeg te starten. We genieten van de natuur in de stilte van de vroege zondagmorgen. De tweede klim, 700 voet, 230 meter, is steiler. 
In Westport drinken we koffie met ginger bread (gemberkoek, heerlijk) op een gezellig terrasje. De weg daarna is net een roetsjbaan, op en af en draaiend van links naar rechts. Lunch in Fort Bragg, lekkere sandwich met gebakken spek en een salade. De was doen we ook in Fort Bragg. Fijn, dat zoiets op zondag open is hier!

   

In een vloek en een zucht bereiken we Russian State Park. Joke wil nog doorrijden, maar ik vind het welletjes. Prachtige camping hier en prima verzorgd sanitair. We hebben de tot nu toe grootste en mooiste hike & bike site voor ons alleen. 
Nadat we de tent opgezet en gedoucht hebben gaan we naar Mendocino, een mooi plaatsje met houten huizen en verschillende walvis uitkijkposten. We eten in 'The Whale Watch', waar we onbeschoft lekker eten, eerst op het balkon en als het wat frisser wordt nemen we chocolademelk en cappuccino binnen, alles voor $ 22.00. In het voorjaar komen hier de walvissen langs zwemmen van Alaska naar Mexico en in het najaar weer terug. De serveerster zegt: Ik let er niet op, maar soms zie je er tien op een dag. Onvoorstelbaar!
Bram

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Standish-Hickey State Recreation Area

Avenue of the Giants
's Nachts enig geritsel gehoord, maar alle etenswaar was goed opgeborgen. 
De dag begint koel en rustig: over de Avenue of the Giants, de oude weg door de Redwoods langs de rivier de Eel. Een prachtige, glooiende weg, beschaduwd en met schitterende uitzichten op de rivier. Aan de overkant zie ik een hertje staan. 
Daarna een stuk freeway,in de volle zon en met behoorlijke klimmen.
Uitgeput (ik) komen we in Garberville aan voor een koffiestop. Bram neemt een bosbessen pie en ik een verrukkelijke, warme wafel met aardbeien, ijs en slagroom. Bram kijkt zo afgunstig, dat hij er ook een bestelt. Zo lekker hebben we ze daarna niet meer gegeten!
Daarna gaan de klimmen gewoon door en het blijft even heet. Je kunt merken, dat we hier een eind van de kust af zitten: we missen het koele zeebriesje. 
Om een uur of vier bereiken we de camping, Standish-Hickey State Recreation Area, waar we op de enige hike/bike plaats gaan staan. Bram doet alleen de boodschappen, want we vinden het vervelend de boel onbeheerd te laten. 
Het is een hete en vermoeiende dag geweest! 
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Humboldt Redwoods State Park

Om 8 uur eruit want het wordt benauwd in de tent. Na het ontbijt willen we het thuisfront bellen. We vragen om een collect call, de kosten  zijn $ 7.00 per 3 minuten. Als Joke Bob’s stem hoort schiet ze even vol. Het bevalt hem redelijk in dienst en de bivak heeft hij goed doorstaan. Even later komt Menno, die heeft een plezierig schoolkamp in Giethoorn gehad. Het bellen met mijn ouders verloopt ook moeiteloos, zij het dat de kwaliteit van de lijn minder is.
Hierna zijn we toe aan koffie met appelpunt. In Eureka kijken we naar dunne rubberlaarzen (opvouwbare regenlaarzen). In een dump shop hebben ze wel lage laarzen maar te duur, $ 13.00. 
Tussen Eureka en Scotia liggen wat kleine hellinkjes. In Scotia nemen we chocolademelk met een sandwich en doen nog wat inkopen. Inmiddels is het behoorlijk warm geworden. 
De omgeving is onvoorstelbaar mooi met glooiende afdalingen.

We overnachten in het Bike & Hike Camp van Humboldt Redwoods State Park, midden tussen de Redwoods (800 jaar oud volgens de forestvrouw, met pistool, wel aardig). We staan hier gelukkig niet alleen, er is nog een Amerikaanse lifter bij gekomen. De eigenlijke camping is hier 4 mijl vandaan.
Bram


Handig: een kastje waarin je eten veilig is voor rondscharrelende dieren.
Daarnaast Poison Ivy (giftig).

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Op een trailerpark in Eureka

De dag begint met een flinke klim, een afdaling en weer een flinke klim. We zitten in de redwoods, tussen de woudreuzen. Onvoorstelbaar hoog, een indrukwekkend gezicht. Het lijken dode bomen, maar bovenin zijn ze groen.
Voor de afdaling trekken we ons jack weer aan, want het is flink koud in zo'n bos. Later zien we een troep wilde elks (Wapiti-herten) in een wei. Bram zet ze op de foto.
In een koffietent in Orig schrijf ik een brief naar de jongens. 
De rest van de route is vrij vlak met af en toe een klimmetje. We hebben de wind schuin achter en vliegen dus vooruit. Het landschap is prachtig. Het doet een beetje denken aan de Côte d'Azur, maar dan zonder toeristen, met veel minder verkeer en weinig huizen. Langs de weg (een freeway) bloeien gele brem, paarse lupine, wilde margrieten, donkerrood vingerhoedskruid en oranje poppy's (Californië's nationale blom). In Trinidad nemen we een sandwich met warme chocola. We willen doorrijden tot Eureka, een tamelijk grote plaats. Vijf mijl voor Eureka is een K.O.A.-camping. We hadden al bijna besloten daar te gaan staan, als we de prijs zien: $ 10,00! Dat is ons te duur. In Eureka zelf is geen camping, de eerstvolgende is 25 mijl verder. Bij het politiebureau annex brandweerkazerne weet de brandweercommandant de oplossing. Hij belt naar een trailerpark en daar kunnen we staan voor $ 6,00. Het stukje gras tussen twee asfaltstroken is maar een meter of 3 breed, maar door de buitenste tentlijnen om een losliggende houten balk vast te maken staat de tent redelijk. Er zijn hier hete douches, dus daar maken we een ruim gebruik van. Vandaag hebben we een flink stuk gefietst, 60 mijl, met de hele dag stralend weer!
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

We zijn in Californië

Tijdens het ontbijt in het zonnetje komt James langs, een aardige fietser uit Nieuw-Zeeland, en vertelt dat zijn voortassen gestolen zijn gisterenavond toen hij bij ons zat te eten. Wat een pokkenstreek! 
Even later zien we hem weer in een sportzaak in Brookings waar hij nieuwe tassen koopt. De Nederlandse eigenaresse is 7 jaar geleden hierheen gekomen en getrouwd met de eigenaar van twee sportzaken. 


Even na Brookings passeren we de Californische grens. Er is hier een soort grensbewaking en men vraagt of we fruit of groente invoeren. Twee appels, zegt Joke. Nou dat mag. Ze wensen ons een veilige reis en geven een folder met alle State Park campings in Californië.
In Crescent City drinken we koffie en eten wat. Daarna krijgen we een stevig colletje. Hier moet Joke een paar keer lopen en hier zien we ook de eerste redwoods, imposant grote woudreuzen in een geweldig en verstild bos, mooi! 
De camping ligt in Klamath, waar we de eerste Mexicaanse gastarbeiders zien.
Bram

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Eindelijk wat zon!

Om een uur of acht houdt de regen eindelijk op en breekt de zon door. Ik word hier elke morgen met dikke oogleden wakker. In het begin dacht ik dat het gebrek aan slaap was, maar nu denk ik eerder aan allergie. In de loop van de ochtend slinkt het dan weer. 
We gaan op weg naar Gold Beach voor onze koffiestop. Af en toe wind mee. In de heuvels krijgen we een flinke regenbui. In Gold Beach nemen we een 'clam chowder': gebonden soep van clam, een soort mossel, erg lekker. Dan op naar de camping in Brookings, nog 29 mijl. 
Het weer wordt steeds beter en eindelijk verschijnt een strakblauwe lucht. Lange broek, jack en ook de trui gaan uit. Het is hier prachtig, een vrij rustige weg, op en neer gaand, met bossen aan beide zijden en elke keer weer uitzicht op de zee. Ook horen we een verdwaalde zeehond blaffen. Tijdens een supersnelle afdaling komt een motorrijder naast me rijden en de passagier roept: "30 miles!" (dus bijna 50 km/uur). 
Om 5 uur bereiken we de camping. We nemen geen bike & hike plaats, veel te donker. Bram gaat wat eten kopen en ik zet de tent op. Vandaag hebben we een grote etappe gefietst: 64 mijl, maar wat wil je, het zonnige zuiden lokt! Na het eten en de koffie douchen en in de tent lezen, want als de zon weg is wordt het snel koud. 
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Nederlands met een Amsterdams accent

En nog steeds regent het. De slaapzakken zijn vochtig en mijn schoenen zijn ook nog nat. Ik val weer in slaap en als ik wakker word is het lichter geworden en zien we zelfs een zonnestraaltje! In de toiletruimte hoor ik dat het vandaag bewolkt zal zijn maar morgen strakblauw.
We verlaten de camping en slaan een weg in die na 5 mijl doodloopt in een park. Terug dus. Vervolgens gaat de weg steil op en neer, zonder een recht stuk. Wel mooie vergezichten.
Koffie, wat zeg ik, cappuccino en espresso drinken we in Bandon, een mooi plaatsje met een gezellige oude wijk. Joke wil niet meer zo ver, dus informeren we in het stadhuis of er een camping in de buurt is. Er is inderdaad een camping, een K.O.A.-camping, 17 mijl van Bandon.

In het postkantoor posten we een brief en als we weggaan hoort een man ons praten. Hij zegt: "That's Dutch!". Klopt, antwoorden wij. "Nou, mijn vrouw en ik zijn ook Hollands en ze zit in de auto". Wat leuk om hier Nederlands te horen met een Amsterdams accent! 
Zijn vrouw is een nicht van aardappelhandelaar Verloop uit de Havenstraat in Hilversum. De twee families zijn 25 jaar geleden naar de V.S. geëmigreerd.



Na 17 mijl komen we inderdaad bij een K.O.A.-camping aan, maar wel een dure: $ 8.50. Bij een benzinepomp koop ik benzine voor de brander. Toch wel mooi: we verstoken maar voor een paar dubbeltjes per dag. Bij de pomp staat een plaatsnaambord 'Denmark'. Ik vraag de pomphoudster hoeveel mensen er in Denmark wonen. Twee, zegt ze, mijn man en ik. Ze zijn van plan de handel te verkopen. Stel je voor, je koopt een hele plaats voor een luttel bedrag!
Bram

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Gaten in de binnentent

's Nachts horen we een dier ritselen en knabbelen en jagen hem weg. Maar 's morgens ontdekt Bram twee gaten in de binnentent. Het dier heeft door de tent en door het plastic heen van het brood gegeten, vlak naast onze tenen!
Om half zeven hoor ik Bill al rommelen. We krijgen de indruk dat hij weg wil zijn voordat de parkwachter arriveert en dan moeten wij het hele bedrag betalen. Dus staan wij ook op. Maar een kwartiertje later staat de parkwachter voor onze neus. Hij kan het zich wel voorstellen dat wij niet in die gribus beneden wilden staan en zal ons het bike & hike tarief berekenen. Tot onze stomme verbazing vraagt hij alleen aan Bill $ 1.00 en vertrekt weer. Dat is dus een gratis nacht!
Het begint weer te regenen maar we willen toch opbreken. We trekken onze poncho's aan en ik mijn plastic schoenhoesjes. Weer hebben we wind tegen. Inmiddels hebben we gehoord dat wind uit het zuiden (dus voor ons tegen) op slecht weer duidt. Om 12 uur stoppen we voor koffie en een sandwich. Ik neem warme chocola en dat smaakt heel wat beter dan die slappe koffie.

  

Het is intussen wat lichter geworden en de poncho's en schoenhoesjes kunnen uit. We gaan richting North Bend en Coosbay. We hadden door willen gaan tot Bandon, maar ik heb moeie knieën en het begint weer te regenen, dus stoppen we in Sunset Bay State Park. Vandaag hebben we maar 30 mijl gefietst.
Bram doet de boodschappen en ik wil gaan douchen en mijn haar wassen. De douches zijn echter lauw en ik sta te blauwbekken, zodat ik me maar weer aankleed en in de slaapzak probeer warm te worden. Ook laten we de schoenen drogen want we hebben natte sokken. Bram heeft een paar dikke, lange sportsokken gekocht en trekt daarover zijn plastic schoenhoesjes aan. Geen gezicht!
Lekker gegeten en langs het strand gelopen. Weer op de camping, genietend van de stilte en een beker koffie, kunnen we de zeehonden horen blaffen. De parkwachter komt langs en vertelt dat we $ 5.00 moeten betalen. Er is wel een bike & hike camp, maar dat is 3 mijl verder en heeft geen douches.
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Sea lion caves

Niet zo lekker geslapen want het matras is te zacht. Joke vond het te licht, dus hangt ze midden in de nacht een paar vuilniszakken voor de ramen. 's Morgens nog steeds regen, maar het weerbericht op tv ziet er redelijk uit. En als we vertrekken schijnt de zon en kan zelfs de lange broek uit. Even voor Devil's Elbow moeten we door een tunnel. Je moet op een knop drukken en dan beginnen waarschuwingslampen te knipperen. Prima systeem! Bij Devil's Elbow zijn sea lion caves, entrée $ 3.50 maar zeer de moeite waard. Er is een lift in de rotsen gemaakt waarmee je bijna tot zeeniveau afdaalt in een grot die in open verbinding staat met de zee. Het wemelt hier van de zeehonden, wat een kabaal maken die beesten!

We hebben wind in de rug en het schiet lekker op, mooie klimmen, mooie afdalingen en prima wegen. 
Na ruim 50 mijl zijn we in Reedsport, de startplaats van Bike Centennial '76. Ik herken er niets meer van. We doen er de was en de boodschappen. 


We willen naar Umpqua Lighthouse State Park, maar moeten eerst nog over een paar venijnige klimmen. Op de camping worden we naar het biker & hiker camp gestuurd, midden in de bush. Wat een rot plek! Dat vindt een andere fietser, Bill, ook dus besluiten we op een plek voor kampeerauto's te gaan staan. Dat kost 9.00. Bill komt vlak naast ons staan zodat we die 9.00 kunnen delen. 
Na een pilsje met Bill gaan we om half elf slapen.
Bram

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS