Naar huis

12:47 PM |

Om half negen met de taxi naar het vliegveld. Vanwege de opstoppingen doen we er drie kwartier over. 
Op het vliegveld moeten we zeker vijf kwartier in diverse rijen staan: voor het betalen van belasting, voor de douane, voor de veiligheidspoortjes. Bij Carla wordt iets verdachts op het scherm geconstateerd: een nagelschaartje. Moet ze achterlaten en tevens tubetjes crème en een luchtje.
Intussen probeert John op de been te blijven; afgelopen nacht kreeg ook hij diarree.
De vlucht gaat voorspoedig, duurt 14½ uur en tegen half acht' s avonds landen we.
Buiten staat Karen ons op te wachten met de winterjassen. 
We nemen afscheid van Carla en John, pakken de trein en zijn om kwart voor tien thuis.

In Sagada hebben we iemand ontmoet (half Engels/half Spaans) die twee jaar in China gewerkt heeft en in die tijd de meeste Aziatische landen bezocht heeft. Volgens hem zijn de vriendelijkste mensen de Thais en de Filipino's en hij dacht dat dat kwam doordat Thailand en de Filipijnen de laatste eeuw(en) geen burgeroorlog gekend hebben.
Wij kunnen dat, wat de Filipino's betreft, alleen maar beamen!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Comments(0)
Posted by Unknown

Laatste avond

12:45 PM |

Carla heeft nog steeds last van haar maag, maar besluit toch met ons mee te gaan.
Met de taxi naar een grote winkel waar kunstnijverheid en allerlei producten uit de Filipijnen te koop zijn. Prachtige houten meubels, tafels, stoelen en banken. Maar te groot om mee te nemen.
Daarna weer naar Robinsons voor de laatste souvenirs. Hier koopt Bram een nieuwe camera, precies dezelfde als ik in de zee heb laten vallen. 
Tegen vier uur terug in het hotel, waar Remko intussen gearriveerd is. Hij vertelt van zijn ervaringen sinds verleden week vrijdag, maar we zijn vooral benieuwd naar het meisje waarop hij verliefd is, Daria!
Alle avonden probeert Bram e-mail te versturen, maar tevergeefs. Na een korte woordenwisseling besluiten we de laptop in het vervolg thuis te laten!
Bram gaat naar de kapper om zijn haar en baard te laten fatsoeneren en Carla, John en ik wandelen over Roxas Boulevard langs de zee, door het Rizal Park en weer terug.

Gebedeld wordt hier voortdurend, maar het is wel erg schrijnend als je achter een heerlijke cappuccino zit en een vrouw bedelt die twee verlamde benen heeft en zich voortbeweegt op een plankje met wieltjes. 
Naast haar staat een jochie van een jaar of 10. Bram geeft hem geld in de veronderstelling dat het haar zoontje is. Maar hij gaat er met het geld vandoor. Dus geven we haar ook geld. 
’s Avonds de laatste maaltijd op een terrasje.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Comments(0)
Posted by Unknown

Via San José naar Manila

12:42 PM |

Om zes uur door de hoteleigenaar gewekt. Bij de koffie vertelt hij dat de aardbeving van gisteren een kracht had van 5.3 op de schaal van Richter en dat het epicentrum bij Ilocos lag. Er waren gelukkig geen slachtoffers en geen schade. 
Als de bus van zeven uur vanuit Banaue om tien voor half acht vertrekt zit hij aardig vol. Toch stappen er onderweg nog zoveel mensen in dat hij bomvol zit. Het regent zachtjes, maar de zandweg is nu een betonnen weg. De rit gaat voorspoedig en twee uur later houdt de regen op en probeert een bleek zonnetje door te breken. Om half één zijn we in San José en hebben we de bergen achter ons gelaten. 
We moeten overstappen op de bus naar Manila en die staat op het punt te vertrekken, dus dat gaat voorspoedig. Het is intussen alweer wat warmer geworden en de truien kunnen uit. 

  

De rit naar Manila duurt vijf uur en gaat met een slakkengangetje! De bus stopt om de haverklap om mensen in en uit te laten, voor een plasstop (zie boven) om wat te eten of omdat de chauffeur ergens moet zijn. Ook fungeert de bus in deze contreien als postbode. Brieven en pakjes worden meegenomen en/of afgeleverd. Als we eindelijk om zes uur bij de Terminal zijn hebben we in totaal 10½ uur gereden! 
We nemen een taxi naar de Adriatico Street in de wijk Malate. Daar hebben we een week eerder ook geslapen en er zijn veel hotels. Bij het tweede hotel, Stargate Pensionne, kunnen we terecht. John, Bram en ik eten spaghetti, Carla heeft geen trek, voelt zich niet zo lekker.
Na een kopje koffie vroeg naar de hotelkamer.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Comments(0)
Posted by Unknown

Aardbeving in Banaue!

3:38 AM |

Weer een gat in de dag geslapen: Bram van 10 tot 8 uur en ik van 10 tot 7 uur.
Om tien uur zal onze jeepney naar Bontoc vertrekken. We zitten klaar in de (verkeerde) jeepney en zien die van tien uur wegrijden. Dan maar een halfuurtje wachten. Tijdens het wachten spreken we een Koreaans echtpaar (zendelingen). Ze wonen in het zuiden van Luzon en zijn met eigen auto naar Sagada gereden. Zij gaan ook naar Bontoc en bieden ons een lift aan. Kunnen we helaas niet aannemen, omdat we niet met al onze bagage in de auto passen. Wel passen we in de jeepney: met 2x 10 man op twee banken van 3,5 meter. Bewegen is er niet bij en dat drie kwartier lang. Ook hier bestaat de weg uit zand, stenen en kuilen. Bovendien gaat het zachtjes regenen. Voordeel is wel dat het nu niet zo stoffig is. 
In Bontoc (Bram laat zijn slippers repareren) blijkt er een jeepney om één uur te vertrekken en een bus om vier uur. We nemen toch maar de jeepney. We zitten gelukkig wat ruimer en na drie uur komen we in Banaue aan. Onderweg is het zachtjes regenen overgegaan in flinke regen en wordt de weg een complete modderpoel. We kijken in gapende afgronden met rondom rijstterrassen. Op het hoogste punt stopt de jeepney. Hier staan kraampjes met etenswaar. Als we weer gaan rijden springt er een knaap achterop. Hij is duidelijk onder invloed. Hele verhalen, terwijl hij zich met één hand vasthoudt, doodeng! De chauffeur stopt onderweg een paar keer bij een mooi uitzichtpunt om ons van de rijstvelden te laten genieten, maar wij zien slechts mist en regen...

            


In de stromende regen vinden we in Banaue via het Tourist Center 'Sanafe Lodge' met prima kamers. Alleen kijk je vanaf het balkon meteen de diepte in. Lekker gegeten, maar niet zo lekker als gisteren bij Masferré. Om ongeveer kwart over acht - we zitten nog aan tafel - horen we gerinkel en denken dat er iets va1t. Alleen, het gerinkel houdt aan en we voelen de grond schudden. EEN AARDBEVING! "Out, out!" roept de kokkin en we rennen allemaal naar de voordeur. "But not outside!". Daar hangen de elektriciteitsdraden over de weg en die kunnen naar beneden komen. Terwijl we daar staan te wachten voelen we nog twee naschokken. Al met al een angstige ervaring! We blijven nog even met de andere gasten napraten, vinden dat we vandaag genoeg avontuur beleefd hebben en gaan vroeg naar bed. Maar om een uur of tien weer een naschok en een half uur later weer een! Bram loopt de gang op waar ook de hoteleigenaar staat. Die probeert hem gerust te stellen. Bram legt voor de zekerheid zijn zaklantaarn op het nachtkastje klaar. Onnodig te vertellen dat het wel even duurt voordat we de slaap weer kunnen vatten.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Comments(0)
Posted by Unknown

Grotten en rotsgraven in Sagada

12:34 PM |

Goed geslapen - Bram van 9 tot 8 uur en ik van 9 tot 7 uur! - ondanks de kou en dankzij onze badlakens op bed. Vreemd eigenlijk, datje het in een tropisch land 's nachts koud kunt hebben!
We ontbijten bij Masferré en om 10 uur staat onze gids Johnny klaar. Bij de grotten aangekomen moeten we eerst een lange trap af en dan begint het eigenlijke werk: klauteren over manshoge stenen, sommige spekglad. De gids heeft een kerosinelamp bij zich, die regelmatig opgepompt moet worden. John doet een stap opzij om een foto te maken en glijdt weg. Grote schrik! Maar hij blijft gelukkig twee meter lager tegen een grote kei hangen. We beseffen dat dit niet zonder risico is! Halverwege moeten we onze schoenen uitdoen, want blote voeten hebben meer grip op de gladde stenen. En soms moeten we door het koude water lopen.
Boven ons horen we de vleermuizen piepen en we grijpen af en toe in hun uitwerpselen. Zien kunnen we ze niet, daarvoor is het te hoog en de lamp geeft niet voldoende licht. Bij de zoveelste steile afdaling ziet Bram het niet meer zitten en wil terug. De anderen willen door, dus moet hij zich erbij neerleggen. 
De gids vraagt of we door het water willen waden (ongeveer tot je oksels) maar dat zien we niet zitten. 
Na een korte pauze klauteren we weer naar boven. Dat gaat gelukkig een stuk gemakkelijker. We moeten over een grote steen en dat kan alleen door je met een touw omhoog te trekken. Eindelijk zien we boven licht en zijn we op weg naar de ingang.  

                   
Heerlijke lunch bij Masferré en dan staat onze gids weer klaar. We lopen naar de rotsgraven die we op grote afstand bekijken. Hier hadden we ons iets meer van voorgesteld. De gids vertelt dat, als je overlijdt en je bent ouder dan 70 jaar, je dan in de rotsen kunt worden begraven. Overlijd je als je jonger bent dan kom je op het kerkhof te liggen. Ook horen we dat verleden jaar een Italiaan verongelukt is toen hij iets te ver van het pad af ging om een foto te maken.
Daarna een wandeling naar een waterval bij de rijstvelden. Niet zo spectaculair. We komen langs een tuin met prachtige en bijzondere bloemen, waaronder enorme kerstrozen. 
Terug in het hotel gedoucht en weer heerlijk bij Masferré gegeten. We gaan vroeg slapen.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Comments(0)
Posted by Unknown

Naar Sagada

12:30 PM |

Om half acht met de taxi naar het door de receptioniste aangeraden busstation. Daar staat echter geen bus naar Sagada, alleen een vrachtbus. Weer een taxi naar het juiste busstation en om half negen vertrekken we. In het waanzinnig drukke verkeer valt ons de enorme luchtvervuiling op die over de stad hangt. We rijden in een aftandse, rammelende bus waarvan de airco bestaat uit twee plastic ruitjes die je open kunt schuiven. Om elf uur een koffiestop. Een half uur later een enorme klap: klapband! Met drie man probeert men de bouten los te wrikken en na een half uurtje is de klus geklaard. Weer op weg en een kwartier later stopt de chauffeur in een dorpje om een nieuwe sleutel te kopen; de oude heeft hij krom getrokken. Maar na een tijdje weer een klap. Weer gestopt en met z'n drieën worden de banden gecontroleerd. Dan hebben ze er blijkbaar voldoende vertrouwen in, want we vervolgen onze weg.

              

In het begin van de rit is Bram wagenziek, maar overgeven hoeft hij gelukkig niet. 
De afstand tussen Baguio en Sagada is 150 km. Twee derde van de rit rijden we over goede betonnen wegen, maar dan houdt dat op. De laatste 50 kilometer bestaat de weg uit zand, stenen, keien en kuilen. 
Af en toe ligt er een stuk betonnen weg maar daarna is het weer zand en stenen. Om elkaar te passeren rijdt de bus akelig dicht langs de rand en een vangrail is er niet.
De omgeving is prachtig: veel dennenbomen, manshoge Brugmansia' s, witte aronskelken en boomvarens. Palmen zie je hier niet, daarvoor is het te hoog. De hoogste top waarover we rijden is 2220 km. en dat doen we in de mist.
Om drie uur zijn we in Sagada waar we een kamer nemen in Olahrinan Resthouse. De zoon van de eigenaresse biedt aan een gids voor morgen te regelen. Na het douchen bekijken we Sagada en eten (heerlijk) bij restaurant Masferré. In een café met live muziek zit anderhalve man en een paardenkop, dan maar op de hotelkamer ons boek lezen. Om negen uur kunnen we de ogen niet meer open houden.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Comments(0)
Posted by Unknown
Subscribe to: Posts (Atom)