Carla en John hebben slecht geslapen vanwege de herrie; het leven gaat hier 24 uur per etmaal door!
Sms'en gaat niet meer met mijn toestel. Het beltegoed is op en omdat ik geen contact met KPN kan krijgen kan ik ook niet opwaarderen. Net uit het hotel op weg naar het busje naar Tacloban maak ik een uitglijer op de steile oprit van het hotel. Ik voel me knap belachelijk! Als troost mag ik naast de chauffeur zitten. Dat is ook al geen pretje. Op een gegeven moment komen er rare geluiden onder de auto vandaan: de airco heeft het begeven. Dan maar zonder. De chauffeur heeft lak aan snelheidsbeperkingen bij scholen. In gedachten zie ik al een schooluniformpje op de voorruit belanden, als in een videogame.
In Tacloban brengt de chauffeur ons naar een overvolle, stinkende markt, waar hij denkt dat ons hotel 'Welcome Home Pension' is. Niet dus. Na veel vragen en omrijden komen we aan bij wat een luizenhotel van 500 peso per nacht blijkt te zijn. Ik heb al meteen spijt dat we hier voor twee nachten geboekt hebben.
Na het uitpakken zoeken we het toeristenbureau op. Wat blijkt: de route die we per bus van Tacloban naar Manila willen volgen wordt sterk afgeraden omdat de weg erg slecht is. De stemming zakt intussen onder het nulpunt. Ik stel voor eerst koffie te drinken in het naastgelegen Leyte Park Resort. De koffie is prima en we besluiten maar één nacht in Tacloban te slapen en de volgende dag het vliegtuig naar Manila te nemen. Joke en Carla regelen dat bij de receptie. Als we dat vervolgens in ons hotel melden krijgen we ongevraagd het geld voor de tweede nacht terug!
Twee tricycles brengen ons naar het centrum voor het avondeten (niet lekker). Mijn stemming daalt naar een dieptepunt. Ik stuur een mailtje naar Leo en vraag hem een KPN-kraskaart te kopen en de code te mailen. Hopelijk lukt dat. Douchen is ook al een sof: wassen met een bakje water. Later komt er helemaal geen water meer uit de kraan.Ik hoop dat de herrie aan de overkant stopt...
Bram
Bram
0 comments:
Post a Comment