Om half negen op. Je kunt hier tot tien uur ontbijten, maar om half tien is het meeste op. Om half drie komt de boot ons ophalen, dus we hebben alle tijd om bij het zwembad rond te hangen. Er bestaat een vervelender manier om de tijd te doden!
De bagage wordt naar de boot gedragen en de tocht naar het vliegveld kan beginnen. Zelfs de honderd meter van de boot naar het vliegveld wordt per auto afgelegd. Het inchecken verloopt nogal chaotisch en de bagage wordt doorzocht.
Ook worden we gefouilleerd door bewakers met geweren. Je kunt zien dat de Filipijnen nog steeds in oorlog zijn met opstandelingen in Mindanao die zich willen afscheiden.
Ook worden we gefouilleerd door bewakers met geweren. Je kunt zien dat de Filipijnen nog steeds in oorlog zijn met opstandelingen in Mindanao die zich willen afscheiden.
Om half vijf stijgen we op voor een vlucht van een uur naar Cebu City. Nog nooit zo'n korte startbaan gezien! In de aankomsthal staat iemand van het hotel ons op te wachten met een bord met:
'Joke Kakebeeke'. Kennelijk iets misgegaan in de communicatie.
'Joke Kakebeeke'. Kennelijk iets misgegaan in de communicatie.
Het Waterfront Hotel heeft 18 verdiepingen en is een imposante burcht van luxe, bovenop een heuvel in de stad, met winkeltjes en zeker 10 bars en restaurants. En ook een lounge zoals ik nog nooit gezien heb.
Wat een decadentie!
We eten in een Chinees restaurant (heel lekker en ruim voldoende) waar ook voor Marie José's tas een stoel wordt bijgeschoven. Het wordt Carla en John allemaal een beetje te veel en zij willen graag wat minder luxe. Morgen gaan we de stad bekijken en beslissen we wat we gaan doen, wellicht een goedkoper hotel. We kijken nog even rond in de lobby, drinken wat, kijken wat tsunami nieuws en gaan dan pitten.
Bram
0 comments:
Post a Comment