Prachtig helder weer vandaag, prima voor een tochtje met de Glass Bottom Boat. We varen naar de andere kant van het eiland waar het niet al te diep is en kunnen door het 'glas' (7 cm. dik polycarbonaat) de bodem zien. We zien koralen, zeesterren, vissen, kwallen, zeeëgels en wapperende zeeanemonen.
Als de boot stopt kan er gesnorkeld worden. Helaas hebben we hier niet op gerekend, want we zijn zonder badkleding gekomen. Een van de medewerkers gaat het water in om de vissen te voeren en haalt blauwe zeesterren, een kwal, een zeeëgel en een ons onbekend dier naar boven. Dit dier bestaat grotendeels uit uitsteekseltjes waarmee hij Carla en John prikt als ze hem vastpakken en dat hebben ze dagenlang gevoeld. Ook de zeesterren mogen we in de hand houden. Als je ze aanraakt trekken ze hun zuignapjes in.
Als de boot stopt kan er gesnorkeld worden. Helaas hebben we hier niet op gerekend, want we zijn zonder badkleding gekomen. Een van de medewerkers gaat het water in om de vissen te voeren en haalt blauwe zeesterren, een kwal, een zeeëgel en een ons onbekend dier naar boven. Dit dier bestaat grotendeels uit uitsteekseltjes waarmee hij Carla en John prikt als ze hem vastpakken en dat hebben ze dagenlang gevoeld. Ook de zeesterren mogen we in de hand houden. Als je ze aanraakt trekken ze hun zuignapjes in.
We krijgen tekst en uitleg van een Filippijn die begonnen is als schipper op een 'barka' een grote motorboot met twee buitenboordmotoren. De Glass Bottom Boat is opgezet door een Nederlander die hem aangemoedigd heeft een cursus milieukunde te doen. Sindsdien werkt hij op de Glass Bottom Boat.
Ook bij deze (Nederlandse) onderneming dragen de werknemers oranje T-shirts. Men is erg bezorgd om het milieu en om kinderen meer milieubewust te maken nodigen ze elk jaar een aantal onderwijzers uit om mee te varen.
Ook bij deze (Nederlandse) onderneming dragen de werknemers oranje T-shirts. Men is erg bezorgd om het milieu en om kinderen meer milieubewust te maken nodigen ze elk jaar een aantal onderwijzers uit om mee te varen.
Na de lunch gaat Bram naar de kapper terwijl wij weer het strand opzoeken. We ontmoeten een jong Nederlands stel met twee kleine kinderen dat de Filippijnen rondreist. Ze wonen op de grens van Portugal en Spanje en hebben in de financiële wereld van London gewerkt. Het zijn fervente duikers en ze waren in Thailand (voordat de kinderen er waren) toen op 26 december 2004 de tsunami plaatsvond. Ze waren een paar dagen met een boot op zee en tijdens de tsunami aan het duiken. Toen ze opeens een enorme schokgolf voelden, werden ze ruw heen en weer geslingerd en moesten elkaar vasthouden. Hoe erg de verwoestingen waren merkten ze pas een paar dagen later aangezien ze van de autoriteiten twee dagen op zee moesten blijven.
Om vijf uur nemen we ons dagelijks biertje en na de - weer prachtige - zonsondergang verlaten we het strand. Weer eten we bij Casa Pilar, dat bevalt ons toch het beste.
De bovengenoemde Nederlandse zit een tafeltje verder op haar man te wachten en ik merk dat ze huilt. We vragen haar wat er aan de hand is en ze vertelt dat ze zich nu pas realiseert dat ze haar vader nooit meer zal zien. Hij is net overleden en ze heeft door de drukte geen tijd voor verdriet gehad. Ze heeft net haar moeder gebeld en is door een muziekje in het restaurant emotioneel geraakt. Ze vertelt dat ze dezelfde emoties ook had toen ze ons voor het eerst zag zitten. Wij doen haar erg aan haar ouders denken.
0 comments:
Post a Comment