Oudejaarsdag

4:34 AM |

Lekker geslapen, om 10 uur ontbijt. 
Daarna met Carla, John, Bob en Marie José naar het reisbureau om de vlucht naar Cebu City te boeken. De vlucht van zondag 2 januari is vol, dus nemen we die van dinsdag 4 januari. We hebben t/m 3 januari in La Carmelo geboekt en willen dus verlengen. Helaas vol, dan maar naar Hotel Regency.


Daarna de rest van het gezelschap opgezocht. Sharon blijkt een flinke puist op haar teen te hebben, die door John vakkundig wordt behandeld. 's Middags naar het strand, waar Bram zijn eerste massage krijgt. 



Dan kleden we ons om en gaan naar Hotel Fridays, een half uur lopen over het strand. Daar vindt het oudejaarsavonddiner plaats. Het ziet er sprookjesachtig uit, al die mooi gedekte tafels op het strand. 
Wij zijn met een man of dertig, maar er zijn zeker 200 gasten. Het eten is voortreffelijk: sushi, allerlei vis-, vlees- en groentengerechten en natuurlijk rijst. Ook liggen er voor iedereen hoeden en maskers op tafel. Intussen worden door een dansgroep traditionele dansen uitgevoerd. Ik zit een tijdje naast Richard, waarmee ik probeer te converseren, maar die intussen ook bezig is sms'jes te versturen!

     

Om ons heen is intussen het vuurwerk losgebarsten en tegen twaalven gaat iedereen het strand op om 12 uur af te wachten. Na alle nieuwjaarswensen en kussen genieten we van het prachtige vuurwerk boven de zee. Tegen half twee weer over het strand terug, langs bars en restaurants waar het nog volop feest is. 
Joke
CNN: 135.000 doden

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Comments(0)
Posted by Unknown

Naar Boracay

4:29 AM |

Heerlijk geslapen en om 10 uur opgestaan. Na het ontbijt bekijken we de 'dierentuin',  van struisvogels tot vlinders. Ook katten en honden, elk apart in een kooitje. Daar worden we niet vrolijk van.
We vertrekken om half een in een busje richting het noorden. Uren rijden door een prachtig landschap van kleine en grotere dorpen en rijstvelden. 
Om zes uur komen we in Caticlan aan om de boot naar Boracay te nemen. Dat blijkt een zgn. 'pump boat' te zijn, een smalle boot met zijdrijvers als een catamaran. Er is geen kade, dus moeten we door het water naar de boot lopen. De koffers worden door dragers aan boord gebracht. Na een minuut of tien varen zien we Boracay liggen: een langgerekt lint van verlichte hotels en eettentjes. Opeens gaan alle lichten uit, maar na een paar minuten springen ze weer aan. Dat zal de komende dagen nog een paar keer gebeuren.



 

Bij aankomst voor het hotel weer door het water. Er is wat onduidelijkheid of de dragers genoeg tipgeld hebben gekregen, maar dat wordt min of meer opgelost.
Het hotel, La Carmelo, heeft prima kamers. Na een snelle douche op zoek naar de rest van het gezelschap dat in een hotel verderop zit. Met z'n allen heerlijk gegeten en rond elf uur naar bed. 
Joke

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Comments(0)
Posted by Unknown

Huwelijk van Menno & Sharon

4:04 AM |


De dag begint lekker rustig met ontbijt bij het zwembad, om 12 uur wel te verstaan en een wandelingetje door het resort. Daarna de fotosessie in huize Garin. Wat een huis, een grote villa in een Hollywood-achtig decor! En wat een verrassing om de klokken van Menno en John hier te zien hangen. Ze hangen in de grote hal en passen daar uitstekend. Bob zoekt een ander huis en ziet dit huis wel zitten: in onderdelen uit elkaar halen en in Almere weer in elkaar zetten!
Als Sharon in haar bruidsjurk de trap afdaalt moet ik even een traantje wegpinken. Wat een mooie jurk en wat ziet ze er prachtig uit. Dan zijn wij aan de beurt voor de groepsfoto's: de ouders, de getuigen, de families, de Europeanen, de Filippijnen. Iedere denkbare groep wordt gefotografeerd. 


Daarna worden we in de bus voor een ritje van ca. 100 meter naar de kerk gereden. We stellen ons achterin de kerk op. Daar staan we dan in onze geleende Filipijnse barong. Eerst moet Lex (zwager en best man) naar voren schrijden; dan Menno, vervolgens Rob en Joke en daarna de getuigen en de rest van de familie. Ik begeleid Aileen, een nicht van Sharon. Als laatsten komen Oscar en Ninfa en daarna Sharon onder de orgelklanken van "Daar komt de bruid ... ". Hierbij moet Joke een traantje wegpinken.

      



Tijdens de dienst zingt een prachtig koortje, o.a. het Gloria en Sanctus van Fauré. Het blijkt het beste koor van Iloilo te zijn. De plechtigheid bestaat uit rituelen die ik niet ken, zoals knielen en opstaan. Mijn buurman Jimmy gaat in de rij staan voor een ouweltje en ik doe hetzelfde, indachtig de instructie: net doen als mijn buurman. Joke en Rob zitten rechts van het bruidspaar op het altaar en Oscar en Ninfa links. Na het uitwisselen van de ringen lopen Joke en Rob naar het midden van de kerk om 'gifts' op te halen en aan het bruidspaar te geven, die ze weer aan de priester geven. Jennifer en Serge mogen de kaarsen aansteken, Richard en Jessica leggen een sluier over Menno en Sharon en Janette en Bob draperen een koord om het bruidspaar. Aan het einde van de dienst worden sluier en koord door hen weer verwijderd.

           
  



Na de dienst gaan we naar huize Garin (vijf minuten) waar in de tuin een Hollywoodachtige setting is gemaakt met een baldakijn waaronder het bruidspaar zit. Joke, Rob, Jannie, Carla, John en ik zitten aan één tafel en worden bediend door een ober met gelakte nagels (heel decadent). Het eten is voortreffelijk. Oscar houdt een toespraak waarin hij net als gisteravond vertelt hoe Menno zijn ouders voorstelt: "This is my dad with his wife. This is my mother with her husband". Voor een Filippijn, die niet mag scheiden, een ongebruikelijke constructie. Tijdens Jannie's dankwoord vallen er een paar druppels regen. Ze vertaalt dat meteen in 'tranen van geluk'.
De maaltijd wordt door een viertal zangers begeleid en Menno en Sharon dansen een soort 'gelddans' waarbij door de gasten een bankbiljet op hun rug gespeld kan worden.

                


Na de bruidstaart gaan we naar een grote, hoge overkapping naast het huis waar anders Oscar's auto's staan. Daar speelt een bandje, keihard en het geheel is aanvankelijk een beetje sfeerloos. Maar dat verandert al gauw. Ook de personeelsleden dansen enthousiast mee. Aardige, jonge mensen, die je steevast met 'sir' aanspreken.  Ik ga aan het tafeltje zitten bij de mensen van het resort. Jammer, dat de muziek zo hard is. Ik had graag wat meer met ze willen praten. Ook nu wordt er door Oscar, Richard, Ninfa en Lissa gezongen en ook nu blijven de Europeanen in gebreke.  Ook deelt Oscar de souvenirs uit die we gisteren op de farm mochten uitzoeken.  Het blijft nog lang onrustig en we gaan om half drie naar het resort terug. Heftig dagje!
Bram
CNN: 123.000 doden

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Comments(0)
Posted by Unknown
Subscribe to: Posts (Atom)